A stabilizer suitable for stabilizing a shock formed during transonic velocity is presented. The stabilizer comprises an inboard end, an outboard end that forms an airfoil, which is positioned opposite the inboard end and, an upper surface that extends between the inboard end and the outboard end. A lower surface also extends between the inboard end and the outboard end and is positioned to oppose the upper surface. A leading edge between the upper surface and lower surface forms the stabilizer nose. A trailing edge positioned opposite the leading edge forms a generally concave surface. The outboard end of the stabilizer forms a predetermined angle omega with the trailing edge for positioning the outboard end relative to the trailing edge. The outboard end of the stabilizer forms a predetermined angle tau with the leading edge for providing a forward sweep angle. When attached to a leading edge of a reaction body such as a leading edge flap or wing, the stabilizer will modify the behavior of a transonic shock. When the magnitude of the leading edge sweep angle is equal to the sweep back angle of the opposite wing, radar signature is minimized. In some applications the modification to the behavior of the transonic shock prevents abrupt wing stall phenomena and optimally minimizes radar detection signature. A vehicle such as an airplane, rocket or water borne ship may incorporate the stabilizer on any of its reaction surfaces including control surfaces and furthermore in any particular location to modify the behavior of the shock.

Ένας σταθεροποιητής κατάλληλος για έναν κλονισμό που διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια της transonic ταχύτητας παρουσιάζεται. Ο σταθεροποιητής περιλαμβάνει ένα εσωτερικό τέλος, ένα εξωτερικό τέλος που διαμορφώνει μια αεροτομή, η οποία τοποθετείται απέναντι από το εσωτερικό τέλος και, μια ανώτερη επιφάνεια που επεκτείνεται μεταξύ του εσωτερικού τέλους και του εξωτερικού τέλους. Μια χαμηλότερη επιφάνεια επεκτείνεται επίσης μεταξύ του εσωτερικού τέλους και του εξωτερικού τέλους και τοποθετείται για να αντιτάξει την ανώτερη επιφάνεια. Μια αιχμή μεταξύ της ανώτερης επιφάνειας και της χαμηλότερης επιφάνειας διαμορφώνει τη μύτη σταθεροποιητών. Μια σύροντας άκρη τοποθέτησε απέναντι από τις μορφές αιχμής μια γενικά κοίλη επιφάνεια. Το εξωτερικό τέλος του σταθεροποιητή διαμορφώνει μια προκαθορισμένη γωνία Omega με τη σύροντας άκρη για τον προσδιορισμό θέσης του εξωτερικού τέλους σχετικά με τη σύροντας άκρη. Το εξωτερικό τέλος του σταθεροποιητή διαμορφώνει ένα προκαθορισμένο TAU γωνίας με την αιχμή για την παροχή μιας μπροστινής γωνίας σκουπισμάτων. Όταν συνδέεται με μια αιχμή ενός σώματος αντίδρασης όπως ένα χτύπημα αιχμής ή ένα φτερό, ο σταθεροποιητής θα τροποποιήσει τη συμπεριφορά ενός transonic κλονισμού. Όταν το μέγεθος της γωνίας σκουπισμάτων αιχμής είναι ίσο με την πίσω γωνία σκουπισμάτων του αντίθετου φτερού, η υπογραφή ραντάρ ελαχιστοποιείται. Σε μερικές εφαρμογές η τροποποίηση στη συμπεριφορά του transonic κλονισμού αποτρέπει τα απότομα φαινόμενα στάβλων φτερών και ελαχιστοποιεί βέλτιστα την υπογραφή ανίχνευσης ραντάρ. Ένα όχημα όπως ένα αεροπλάνο, ένας πύραυλος ή αντεγμένο ένα ύδωρ σκάφος μπορεί να ενσωματώσει το σταθεροποιητή σε οποιεσδήποτε από τις επιφάνειες αντίδρασής του συμπεριλαμβανομένων των επιφανειών ελέγχου και επιπλέον σε οποιαδήποτε ιδιαίτερη θέση για να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του κλονισμού.